تاریخ موسیقی ایران در مقاطع مختلف زمانی به‌واسطه اهالی هنرش به خود بالیده است. همواره افرادی بوده‌اند که از هیچ‌گونه زحمتی برای ارتقاء این هنر درزمینه‌‌های مختلف دریغ نکرده‌اند. با یوکن همراه باشید.
عصر ما هم از دوره‌های پیشین مستثنا نیست. از میان بزرگان ما حسین علیزاده آر آهنگسازان و نوازندگان صاحب سبک موسیقی ایرانی و از چهره‌های شاخص موسیقی فیلم در ایران به شمار میاید که آثار ماندگار بسیاری خلق کرده و همچنان در تکاپوی آفریدن است.
او خالق آثاری چون «سواران دشت امید»، «فریاد»، «بی تو به سر نمی‌شود»، «به تماشای آب‌های سپید»، «نینوا»، «غمنامه فریدون»، «سربداران»، «آواز گنجشک‌ها»، «نیمه ماه» و بسیاری آثار ماندگار دیگر است.
هنرمندی خلاق، عمیق، نوگرا و صاحب تفکر نوازنده‌ای با تکنیکی بالا که تمایلی به خودنمایی ندارد و موسیقی اولویت اول اوست.
حسین علیزاده در سال 1330 در منطقه سید نصرالدین جایی در حوالی بازار تهران به دنیا آمد پس از تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و هم‌زمان در مرکز حفظ و اشعه موسیقی مشغول فعالیت و یادگیری شد. او نزد اساتیدی چون «هوشنگ ظریف»، «علی‌اکبر شهنازی»، «نورعلی برومند»، «محمود کریمی»، «عبدالله دوامی»، «یوسف فروتن» و «سعید هرمزی» به فراگیری ردیف‌های موسیقی ایران پرداخت و در سال‌های آغازین دهه 60 خورشیدی از دانشگاه برلین در رشته آهنگسازی و موسیقی‌شناسی فارغ‌التحصیل شد.
وی در سال 1347 عضو ارکستر رودگی شد و با عضویت در معتبرترین سازمان هنری آن زمان یعنی مرکز هنری چاوش همراه با اساتیدی چون «محمدرضا لطفی» و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه‌ای به نام مجموعه آلبوم‌های چاوش اجرا کرد. او با خلق آثاری چون «سواران دشت امید» و حصار و ساخت کنسرتو نی و ارکستر با عنوان «نینوا» در سال‌های ابتدایی دهه 60 فرمی تازه را به موسیقی ایرانی اضافه کرد که نبوغ وی در این زمینه را نشان می‌دهد. همچنین با آموزش هنرجویان موسیقی تأثیر مهمی در تربیت موسیقی‌دانان و نوازندگان پس از انقلاب داشت. او در اوایل دهه هفتاد ریاست هنرستان موسیقی را بر عهده داشت.
 از حسین علیزاده چندین کتاب درزمینه آموزش تار و سه‌تار منتشر شده است کتاب‌هایی چون «10 قطعه برای تار» در چهار جلد، «آموزش تار دوره مقدماتی»، «آموزش تار و سه‌تار دوره متوسطه»، «ردیف مقدماتی تار و سه‌تار» و «بوسه‌های باران، تصنیف‌های حسین علیزاده».
او پس از تحصیل در آلمان در سال‌های میانی دهه 60 به ایران بازگشت و گروه شیدا و عارف را بازسازی کرد که نتیجه آن خلق آثار به‌یادماندنی به همراه اساتیدی چون «شهرام ناظری» و «بیژن کامکار» بود.
از نوآوری‌های حسین علیزاده به ساخت ساز «سلانه» اشاره کرد. سازی که زیر نظر او و توسط سیامک افشاری ساخته شد. سلانه سازی است از خانواده تنبور با دسته‌ای بلند که بر اساس تصاویر تاریخی بازمانده از ایران باستان دارای سه سیم و سه‌گوشی بوده است. کوشش‌های حسین علیزاده برای بازسازی و احیای این ساز باستانی و کاوش‌هایش در گوشه‌های فراموش‌شده موسیقی ایرانی منجر به آلبومی به نام سلانه شد.
 ابداع مقام دادوبیداد که از ترکیب گوشه داد از دستگاه ماهور و بیداد از دستگاه همایون از دیگر نوآوری‌های این هنرمند است.
وی تا سال 1384 در قالب گروهی چهارنفره به همراه محمدرضا شجریان، کیهان کلهر و همایون شجریان به برگزاری کنسرت در کشورهای مختلف مشغول بود که تأثیر بسزایی در معرفی موسیقی ایران به جهانیان داشت. او همیشه به موسیقی ایرانی اتصال عمیق و ریشه‌ای داشته ولی بیان و نگاهی فراتر از موسیقی ایرانی داشته‌است.
از دیگر فعالیت‌های او می‌توان به همکاری با گروه هلندی «رامبراند تریو» و نوازنده برجسته دودوک «جیوان گاسپاریان» (Djivan Gasparyan) از ارمنستان اشاره کرد.
حسین علیزاده دارای دو فرزند به نام‌های صبا (نوازنده کمانچه) و نیما (نوازنده رباب و تار) است که هم‌اکنون در گروه هم‌آوایان زیر نظر او فعالیت دارند.
حسین علیزاده تا به امروز سه بار برای آلبوم‌های «فریاد»، «بی تو به سر نمی‌شود» و «به تماشای آب‌های سپید» نامزد دریافت جایزه گرمی در بخش بهترین آلبوم سنتی جهان شده است. همچنین چهار بار جایزه بهترین موسیقی فیلم را از جشنواره فیلم فجر برای فیلم‌های «گبه»، «زشت و زیبا»، «آواز گنجشک‌ها» و «ملکه» بدست آورده‌است. در سال 1392 جایزه بهترین موسیقی فیلم برای فیلم «آسمان زرد کم‌عمق» در جشن انجمن منتقدان سینمای ایران را از آن خود کرد.
وی در هفتم آذرماه 1393 در نامه‌ای از دریافت نشان شوالیه هنر و ادب فرانسه امتناع کرد و ضمن قدردانی از اهداء این نشان افزود:
    «به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ایران به نام حسین علیزاده قناعت کرده تا آخر عمر به آن پیشوند و یا پسوندی نخواهم افزود».
او در سال 1396 جایزه دوسالانه موسیقی جهانی آسیا از بنیاد مرکز موسیقی جهان را دریافت کرد. این جایزه به هنرمندانی که باعث ارتباط کشورشان با دیگر نقاط کشورهای جهان به‌ویژه کشورهای آسیایی شده‌اند اهداء می‌شود.
و در انتها یادداشت دولت‌آبادی به مناسبت حسین علیزاده میاوریم:
    «برخی زادروزها خیر و فرخنده‌اند، از آن میان زادروز هنرمند موسیقی حسین علیزاده، که اگر هست نشده بود، چیزی کمی بود در این روزگار که می‌گذرانیم ما. مصداق سخن من در مورد حسین علیزاده آثاری است که او آفریده و همچنان در تکاپوی آفریدن است. امتیاز حسین علیزاده آن است که با ساختن آثاری چون «حصار»، «سواران دشت امید» و «نینوا» به ما گفت زنده جوشی زندگی اجتماعی با چه میزان و اندازه‌ای می‌تواند اثربخش بر خلاقیت هنری باشد. همچنین گفت: چه ظرفیت و قابلیت‌هایی در موسیقی می‌توان کشف و ارائه کرد بسیار دور و دورتر از نغمه نواهای خمود و دل سیر که موسیقی به‌اصطلاح ملی و عملاً مجلسی ما را مغلوب کرده است.